همیشه عادت داشتم و دارم که پشت چراغ قرمز بایستم حتی اگر عابر پیاده باشم و به دوستانی که رعایت نمیکردند به نوعی تذکر میدادم جوابها هم تقریبا ثابت بود :برو بابا چی درسته که اینمون درست باشه؟ از باب حق و تکلیف توضیحاتی میدادم که هیچ وقت افاقه نکرد مگر در موارد نادر. حالا هم با این فتوای جدید آقای مکارم شیرازی که گفته: « عبور از چراغ قرمز هم حرام است » دیگه نور علی نور شد کافیه فقط یک بار دیگه به کسی تذکر بدم . نمیدانم آیا باید مسایل و مقررات اجتماعی را با حلال و حرام بودن و ترسیدن از عواقب اخروی آن حل و فصل کرد؟ آیا هیچگاه از دید احترام به حقوق دیگران این مباحث بررسی شده ؟ آیا حتما باید تمام مسایل به صورت جزء به جزء و با مصادیقش مطرح شود تا مقلد بدون اندیشیدن و بررسی صرف اینکه آن عمل حرام است از انجام آن خودداری کند؟ ناگفته پیداست قوانین و مقررات اجتماعی عدالت نیست بلکه ضامن نظم جامعه است . قبل از انقلاب صاحب کارخانه نوشابهسازی پپسی در ایران بهایی بود . از طرف روحانیون فتوا صادر شد که خوردن پپسی حرام است.بین عرق خورها بحث افتاده بود که: پس ما مشروب را با چی بخوریم. |