کمی صبر و تحمل لازم است

عمو‌رضا، مطلبی نوشته با عنوان  لطفا کمی آرام‌تر تا بفهمم چه می گویید!  که زاویه نگاهی به نا آرامی‌های اخیر کوی دانشگاه است.در یکی از کامنتها پیغامی داشته با این مضمون که:    'شما هم گویا در بیان مطالب صادق نیستید ! ما هم متقابلا اعتمادی به شما و چرندیاتتان نداریم !"      لحن این پیغام هیچ تناسبی با نام وبلاگ پیغام‌گزارنده ندارد، که شاید متعلق به گروهی و یا از هواداران آن میباشد. تا حال سعی کرده بودم در مورد این وقایع مطلبی ننویسم، ولی این پیام باعث عهد‌شکنی من شد. روی سخنم با شماست، شمایی که نام ایران جاوید را بر روی وبلاگتان گذاشتید.چرا باید لحنی را که باعث تحقیر طرف مقابلتان می‌شود را انتخاب کنید اگر هدفی را شما برای خود برگزیدید که به زعم شما مقدس است آیا پیمودن راه‌های غیر مقدس نافی اهدافتان نیست. بله بله بله... می‌دانم شرایط کنونی، به هیچ وجه راضی کننده نیست حق و حقوقمان رعایت نمی‌شود  ولی آیا ما هم به تکالیفمان عمل می کنیم؟ چرا باید بر روی موج خشم و کینه و برافروختگی و هیجان سوار شویم؟  که با این اعمال تنها به نوعی خودمان را ارضاء می‌کنیم که مثلا داریم کاری می‌کنیم!  « تو هیچ‌گاه پیش‌نرفتی                             فرو رفتی.» آیا همگی هدفی جزء این داریم که در آزادی زندگی کنیم و برما خشونتی روا نشود ، به عدالت دست یابیم.چرا برای رسیدن به اهدافمان از خشونت استفاده می‌کنیم:            « خشونت غیر اخلاقی است، زیرا که از نفرت و نه از عشق می‌پرورد         خشونت جامعه را ویران و برادری را نا ممکن می‌سازد. جامعه  را  در         تک‌گویی  محصور  می‌دارد ،  به جای آنکه به گفتگو  هدایت  نماید.         خشونت سرانجام خود نیز به پیروزی نمی‌رسد باز‌ماندگان را تلخکامی          و پیروزمندان را درنده‌خویی میبخشد.»                                                                      مارتین لوتر کینگ بله بله بله... بازهم می دانم که حتما می‌گویید در این چند ساله گوشهایمان از این حرفها پر شده. ولی آیا براستی چقدر صبر و تحمل برای اینگونه آزمودن را داشتیم؟   آنجا که فریاد به میدان می‌آید زمزمه معنایی دیگر دارد.