سرزمین خوزستان یکی از اصلی ترین جایگاه های تمدن ایران است و سفر به این قسمت از خاک ایران را در این تعطیلات عید تجربه کردم که از بهترین سفرهای من بود جای مناسب، دوستان خوبی که همسفر بودند و شادیهایی را که به همراه آنان داشتم این خوشی را دو چندان کرد ... جای همه شما خالی

آسیابهای آبی شهر شوشتر که نوع معماری و قدمت آن و عظمت ساختش آن هم در زمان ساسانیان یک نوع غروری را برای بیننده ایرانی به وجود می‌آورد ، زیگورات چغازنبیل که قدیمی ترین بنای خشتی کشف شده جهان است که به نظر من نسبت به اهمیتش روی آن کم تبلیغ شده و حتی سازمان میراث فرهنگی سر و سامان خوبی به آن نداده بود و شخصی که آنجا راهنما بود هم از یکی از NGO  ها بود  ، مقبره دانیال نبی که بر خلاف انتظار من بیشتر شبیه یک امامزاده بود تا مقبره یک پیامبر باستانی و در و دیوار آن هم از شعارهای قدس و امثالهم پر بود ، شهر اندیمشک و دزفول که در کنار هم واقع شده‌اند که هر دو بسیار زیبا و منحصر به فرد بودند و متفاوت از یکدیگر، مزارع نیشکر که در نزدیکی هفت تپه بودند، و رود کارون و دز که هر کدام به تنهایی یک عالمه زیبایی دارند و تمدن ایران باستان را در پیش روی چشمانمان زنده کرد و از همه بیشتر یک پارک آبشار در نزدیکی شوشتر بود که در پشت آن کوههای بکری داشت که زمانی که آنجا بودم دلم می‌خواست ساعتها در آنجا باشم و در زیر تک درخت آن بخوابم.

در ضمن عمو رضا ( که بر عکس گذشته خیلی سر حال بود) و سکوت (که کل سفر فقط واکمن به گوش بود)و متال همر ( سامان چی بگم !) هم با من در این سفر بودند.