مردی که زمین را سبز می خواست

احمد شاه مسعود از آن دست کسانی است که اسطوره نام گرفتند ولی اسطوره‌ای که می‌شد او را با پوست و گوشت فهمید او که پس از مرگش همچنان زنده است.
با تک تک افغانی‌هایی که صحبت می‌کنم اول کسی است که نام او را بر زبان دارند .
مسعود در سرزمینی متولد شد که یکی از علتهای عقب افتادگی آن اختلافات قومی ملتی است که متشکل از اقوام مختلف است اما از مسعود تاجیک تمام اقوام به نیکی یاد می‌کنند.
اسطوره‌های مبارز قرن گذشته اغلب کسانی بودند که تنها جنگ و مبارزه را آموخته بودند و هنگامی که زمامداری سرزمینشان را بدست گرفتند ملبس به یونیفورم نظامی و چریکی شدند  و با مخالفانشان چنان کردند که روزی بر آنها روا داشته بودند .
مسعود در حیطه اختیارات خود در مناطقی که طی نبرد با طالبان در اختیار داشت هیچ اسیری را اعدام نکرد و تا آخرین لحظه سعی در توافق با طالبان داشت.
۱۸ شهریور ۱۳۸۰ دو خبرنگار عربی که برای مصاحبه با مسعود رفته بودند که در دوربین تصویر ــ‌برداریشان بمبی کار گذاشته شده بود . انفجار این دوربین خاموشی مسعود را در پی    داشت . دو روز پس از آن در ۲۰ شهریور (۱۱ سپتامبر) برجهای تجارت جهانی فرو ریخت و همچنان انگیزه قتل مسعود و مسببان آن زیر ویرانه‌های این آسمانخراشها مدفون شد .
او را شیر دره پنجشیر می‌نامیدند جایی که نه ارتش شوروی و نه طالبان توانستند آنجا را اشغال کنند دره‌ای که در آنجا متولد شد و اکنون در آنجا آرمیده است.

« اگر بگذارند که ما به وحدت ملی دست یابیم همه آرمان ها و آرزوها بر آورده خواهد شد این وطن آزاد شده از نوع ساخته خواهد شد من این را باور دارم. آرزوهای بزرگی در سر داریم  تا روزی فرا برسد که وجب‌وجب این سرزمین باستانی و زیبا آباد گردد و به امید آن روز که همه کودکان وطن خوشبخت باشند.
همیشه در رویای روزی هستم که این مردم بی هیچ وحشتی آزاد زندگی کنند و من آن روز را ببینم و تا آن روز دست از مبارزه بر نخواهم داشت. به امید آ» روز که صلح پایدار در کشور ما برقرار گردد تفنگ ها ذر سلاح خانه ها باش و قلم‌ها به کار افتد و آن روز دور نیست من آن روز را می‌بینم. »‌