یه پرنده‌اس که از پرواز خود خسته‌ا

رضا ادعا داشت: که هیچ وقت یا حداقل‌اش می‌گفت فلان وقت!
من اما می‌گفتم هر وقت شد، شد.
رضا زد زیر حرفش خیلی زود.
من هم نیمچه راهی رفتم و برگشتم خیلی زود.
الان هم که با هم صحبت می‌کنیم دلتنگی‌هامان یکی شده و در آنچه که دلگیرمان می‌کند مشترکیم.
مثل اینکه از این فضا باید فاصله گرفت که عجب فضایی شده.
شاید دوباره شروع کردیم خیلی دیر.

« بیا ای خسته خاطر دوست! ای مانند من دلکنده و غمگین
من اینجا بس دلم تنگ است
بیا ره توشه برداریم
قدم در راه بی فرجام بگذاریم .»